Echtpaar Kerkhoven - Postma 50 jaar getrouwd
· leestijd 1 minuut GemeenteZEEWOLDE — Maandag 7 maart was het op de kop af een halve eeuw geleden dat Theo Kerkhoven en Marijke Kerkhoven - Postma in het huwelijksbootje stapten. Dat werd gevierd met groot vlagvertoon: de voortuin van huize Kerkhoven was voor de gelegenheid feestelijk aangekleed, en de Hollandse driekleur wapperde aan alle gevels van het huizenblok ertegenover, geen enkele uitgezonderd. “Geweldig, toch?”, prees Marijke haar buren.
Namens de gemeente kwam eerste locoburgemeester Wim van der Es het jubilerende paar gelukwensen, en hij was het gebruikelijke bloemetje natuurlijk niet vergeten. “Was de bovenmeester er niet..?”, grapte Theo. Daar kon de wethouder hartelijk om lachen. “Nee, daarom heb ik de ambtsketen maar even aangetrokken!”, en er volgde meteen een uitleg over volgorde van waarneming, bij ontstentenis van de burgemeester. “Fijn, dat weten we dan ook weer”, was de reactie, waarop de aangeboden koffie met gebak met smaak werden genuttigd.
Theo en Marijke zijn afkomstig uit Leeuwarden. Ze waren in Appelscha al vakantievriendjes toen ze 7 en 9 jaar waren. “Ja, je weet hoe dat gaat”, zegt Marijke, “al gauw is het ‘Theo is met Marijke!’, al was het toen kinderspel. Als puber vond ik ‘m razend interessant als ie langskwam op z’n Puch met dat hoge stuur, maar het werd pas echt wat toen we elkaar weer tegenkwamen in een kerkelijke gespreksgroep. Tijdens het dansen kreeg ik m’n eerste zoen, en vanaf dat moment was het ‘aan’, kun je wel zeggen.”
Theo werkte in de jaren ’80 in kringen van autoverkoop, motoren, maar vooral grondverzetmachines. Een filiaal van het bedrijf zou worden opgestart op het Zeewolder Trekkersveld, “en degene die de kar zou gaan trekken moest in de buurt wonen; ik had eigenlijk weinig keuze”, legt Theo uit. Zo kwamen Marijke en Theo, met inmiddels drie kinderen, in 1988 naar Zeewolde. Settelen bleek geen probleem. Marijke, opgeleid in de kinder- en jeugdverzorging, kwam via een aantal ‘socialiserende’ activiteiten uiteindelijk terecht bij peuterspeelzaal ‘De Klodderpot’. Theo sloot z’n loopbaan af als ondernemer: hij ging ‘voor zichzelf’, en deed in rijwielen(-reparatie) onder de naam ‘Het Stalen Ros’. Vele Zeewoldenaren kennen hem vooral in die hoedanigheid. “En schaatsen slijpen deed ik natuurlijk ook!”, aldus Theo. Maar liefst drie Elfstedenkruisjes, trots tevoorschijn gehaald door dochter Simone, zijn de stille getuigen van Theo’s wapenfeiten op het ijs. Friezen blijven Friezen…
Het jubilerende paar kijkt reikhalzend uit naar een nieuwe fase: verhuizing naar de Knarrenhof. ‘Noaberschap’, de buurvriendelijke insteek van het concept Knarrenhof, ligt hen na aan het hart, en bood gelegenheid om meteen weer te gaan voor nieuw vrijwilligerswerk: Marijke in de ‘Hoftuingroep’, en Theo in de bewonersvereniging. “Ja, dat zit ons in de genen”, besluit Marijke, “het houdt je bezig, en da’s gezond.” Bloed kruipt waar het niet gaan kan…
