Echtpaar Janssen – Aalvink 50 jaar getrouwd

ZEEWOLDE — Dinsdag 28 december is het precies een halve eeuw geleden dat Herman Janssen en Joke Janssen – Aalvink elkaar het jawoord gaven. Onder normale omstandigheden verdient zo’n mijlpaal persoonlijk bezoek van de burgemeester, maar de meest recente coronamaatregelen laten dat niet toe. “Ach”, zegt Joke, “daar tillen we niet zo zwaar aan, hoor.” Die gemoedelijke kijk op de zaak zet de toon voor een luchtig en evenzeer boeiend levensverhaal over een ‘wereldreiziger’ en een toevallige ontmoeting.

Herman heeft Surinaamse roots, bracht jonge jaren door op Curaçao, emigreerde in 1960 naar Brazilië, en kwam negen jaar later naar Nederland. “Ik zag geen toekomst, daar in Zuid-Amerika”, verklaart hij, en grijnst: “in zekere zin was ik dus wat je nu noemt een economische vluchteling. Ik ging natuurlijk niet op de bonnefooi naar een ander land. Ik had gesolliciteerd op een advertentie, en werd aangenomen bij de Landmacht.” Vanaf dat moment tot aan zijn pensionering is Herman beroepsmilitair, en dat brengt hem nadien nog op veel plaatsen, in Nederland en daarbuiten. “Iedere vijf jaar een andere standplaats; daar kwam het op neer.”

Was Joke toen al in beeld? “Nou, dat duurde niet zo lang! Ik was aanvankelijk ondergebracht in een gastgezin in Rhoon, bij Rotterdam; familie van haar…” En Joke gaat verder: “Het was daar zo ongeveer de zoete inval, groot huis, logeerpartijen, gastvrijheid, alles kon. Zo kwam ik hem dus tegen, en het klikte. En dat is nu alweer dik vijftig jaar geleden. Zo lang al samen…” Ze trouwden in Zeist, waar Joke werkzaam was als röntgenlaborant. Ze startten in het Noord-Brabantse Hoogerheide, van waaruit de militaire plicht hen naar Maarssenbroek bracht, van daaruit naar Duitsland, en weer terug… “Ja, dat was wel een dingetje!”, lacht Herman. “Een militair is veel van huis. Ik denk dat van die vijftig jaar niet eens de helft overblijft als we nagaan hoelang we samen zijn geweest…” Hij trekt er een quasi-bedenkelijk gezicht bij. “Ach, dat hoorde erbij”, reageert Joke nuchter.

Vanaf het moment dat Defensie minder strikte voorwaarden ging stellen aan woonplaatskeuze van het personeel zagen ze hun kans schoon. “Centraal wonen, dat leek ons dé oplossing!” Zo werd Zeewolde in 1987 hun permanente plek. “Geen moment spijt van gehad!” Ze kregen in de loop van de tijd drie dochters, van wie er twee in Zeewolde bleven. “Lekker dichtbij”, zegt Joke. “Fijn, want we hebben inmiddels ook vijf kleinkinderen…” 

Joke en Herman zijn ‘bekende gezichten’ in Zeewolde, niet in de laatste plaats vanwege hun grote maatschappelijke en kerkelijke betrokkenheid. Zo was Joke, vóór een medische her-intredingsopleiding, vooral bekend vanwege het bijzondere scholierenvervoer. “Heel de provincie door om kinderen naar bijzonder onderwijs te brengen. Hoeveel kilometers ik niet gemaakt heb…” En Herman? “Oh, hou op! Teveel om op te noemen! Allerlei vrijwillige grote en kleine dingetjes. Hou het daar maar op.” Het hoeft van hen niet genoemd te worden, maar mag toch gezegd: het zijn vitale pensionado’s, vol plannen, met een groot hart voor Zeewolde. Proficiat!