Echtpaar Pluim – Ockhuizen 65 jaar getrouwd
· leestijd 1 minuut GemeenteZEEWOLDE — Woensdag 18 mei was het 65 jaar geleden dat Evert Pluim en Meta Pluim – Ockhuizen elkaar het jawoord gaven. “Maar we hadden daarvoor óók al vijf jaar verkering”, vertelt Meta met twinkelende ogen, in een poging die toch al indrukwekkende periode nog wat op te rekken. En met een schalks lachje: “We zijn dus al 70 jaar bij elkaar. Wat een tijd, hè?”
Voor burgemeester Gerrit Jan Gorter was het die ochtend een aangenaam weerzien in huize Pluim, want ter gelegenheid van hun 60-jarig huwelijk was hij ook al een bloemetje komen brengen. “Daar ben ik al weer”, grapte hij. “Als de dag van gisteren, dat ik hier was! U bent geen dag ouder geworden…” Hij feliciteerde hartelijk namens de gemeente, en overhandigde deze keer een bloemetje én een prachtige taart, met de aanduiding ’65 jaar’ in smakelijk tekstwerk uitgevoerd. “Wat prachtig! Mogen we ‘m bewaren..?”, was de vraag. “Dat is helemaal aan u”, antwoordde de burgemeester, “maar tot uw volgend jubileum, dat raad ik niet aan…”
Bloemen én taart. - Zeewolde Actueel
Evert, afkomstig uit Groningen, voetbalde in z’n jeugdjaren bij het bekende GVAV, later FC Groningen. Dat deed hij zo goed dat hij profvoetballer werd, eerst in Hilversum. Als dienstplichtig militair was hij gelegen in Amersfoort. “In de buurt dus, met heide ertussen, en op die hei gebeurde het. Ik liep daar met een paar maten, en we kwamen een gezelschapje meiden tegen. Je snapt het al, ook Meta was daarbij. Het was liefde op het eerste gezicht.” En breed lachend: “Ik zing nog wel eens ‘Op de grote, stille heide’; je snapt wel waarom!”
Het werd dus Hilversum, en na hun huwelijk kwam het niet meer van professioneel voetballen. Ander werk vinden was moeilijk, maar in de autobranche lukte dat uiteindelijk prima. Nu wonen Evert en Meta al weer dertig jaar in Zeewolde, na min of meer uit het steeds jachtiger wordende Hilversum te zijn ‘weggevlucht’. “Alles om ons heen werd volgebouwd, de rust was weg, en dat ging ons steeds meer tegenstaan. En onze zoon woonde al in Zeewolde, dus…” Evert en Meta komen superlatieven tekort als ze vertellen hoezeer ze het naar hun zin hebben in hun fijne huis, aan een leuke straat, in dit prachtige dorp, nog steeds, na al die jaren. “Wat mag je dan dankbaar zijn dat je hier woont”, zegt Evert, “als je bedenkt wat er allemaal gaande is in de wereld.” En de burgemeester kan niet anders dan dat van harte beamen.
