Op kamp
· leestijd 1 minuut Bij de lesAfgelopen week was ik op kamp. Superweer en een uitgelaten sfeer. Na alle beperkingen was het geweldig om die leerlingen te zien genieten. Met 200 tegelijk in een prima kampeerboerderij. Tussen de weilanden, dus plek genoeg om veel herrie te produceren, te voetballen en te zeskampen.
Na spellen om elkaar beter te leren kennen, patat, ijs, nachtspelen en disco breekt ook voor deze 13/14 jarigen om 23.30 uur het moment van slapen aan.
Op slaapzalen waar de deo-spray het niet wint van de zweetlucht, nestelen de joelende pubers zich in hun slaapzak tussen snoep en chips. Slapen ho maar. En het moment in hun slaapzak is van korte duur, want het gelach bij de buren is uitnodigend en daar moet zeker gekeken worden. Juist omdat dat nou niet mag.
Wij patrouilleren op de gang en spelen het kat en muis spelletje nog even mee.
Dan opeens komen twee vriendinnen een huilend klasgenootje bij ons brengen. Ze heeft heimwee. Ouders hadden dit al voorzien en aangegeven in een gesprekje vooraf. Ze wil echt naar huis. Ik bel een leuke vader uit zijn bed: “Ik kom er aan hoor, kan ze lekker thuis slapen en ik breng haar morgen om acht uur weer terug met het ontbijt. Fijn dat u belt.” Even later laadt vaderlief met warrige haardos en achterstevoren trui zijn dochter in de auto.
Om 23.45 uur staat er een jongetje voor mijn neus. Een wit gezicht. Ik kan nog net een prullenbak grijpen voor hij zijn complete snoepvoorraad eruit kotst. Ik haal wat water en een nat washandje en zet ‘m op een stoel. Kokhalzend knoop ik de vuilniszak dicht. Van mijn eigen kinderen vind ik kots al vies. Laat staan van een ander.
Hij blijft braken en zit rillend op een stoel. Intussen is zijn hoofd rood en koortsig.
Ook hij wil naar huis. Ik bel nog een vader uit zijn bed, en vraag hem zijn zoon op te halen. “Moet het?”, vraagt vader. Ik verwonder me over de vraag; “Ja, dat moet, anders bel ik u niet. Uw zoon is ziek.” “Getver”, is zijn antwoord.
Zonder wat te zeggen laadt pa zijn zoon een kwartier later in de auto. Ik wikkel zijn slaapzak om z’n rillende lijf en wens ‘m beterschap.
Vanuit het raam boven ons hoor ik een confetticanon knallen en op een andere kamer jongensstemmen zingen “zwemmen in Bacardi lemon”.
Het werd een lange nacht…
