Abortus
· leestijd 1 minuut Bij de les“Mevrouw, mogen we een keertje op visite komen?” Twee meiden uit de bovenbouw appen me. Ik ben ooit hun mentor geweest en daarna kwamen ze vaak mijn lokaal even binnen wippen. “Gezellig” app ik terug.
Twee dagen later staan ze op de stoep. Met bloemetje en reep chocola. “Die eerste is voor u, en die andere willen we wel bij de thee”, breekt de jongste van de twee het ijs. Twee spontane meiden.
Ze willen weten of mijn haar al begint te groeien. Of de kanker echt weg is. En wanneer ik weer kom werken.
Na wat heen en weer geklets komen de wat meer serieuze vragen: of ik bang ben geweest om dood te gaan. En ik bang ben dat het terug komt. Of ik me lelijk voel met die kapotte nagels en zonder wenkbrauwen.
Een mooi gesprek. Ik merk dat hoe meer open ik ben, hoe meer ik terug krijg.
“Ik vind het lastig dat mijn leven anders loopt dan ik graag zou willen”, vertel ik, “maar de kunst is om daar dan weer wat van te maken.”
“Dat doet niet iedereen”, zegt opeens één van de twee.
We kijken haar aan. En aarzelend zegt ze: “Mijn moeder vertelde me vorige week dat de abortus niet door ging.”
“Wat?”, reageert haar vriendin meteen, “Is ze zwanger??”
“Nee, het was bij mij. Mijn ouders wilden mij niet. Maar mijn moeder kreeg griep toen ze naar de abortus moest. En toen was de afspraak voorbij. Ze is niet meer gegaan. Mijn vader was boos.” Ze kijkt ons aan om onze reactie te peilen. En met een grimas zegt ze: “nou, hier ben ik dan toch. Een foutje.”
Meestal weet ik wel wat ik moet zeggen, maar nu val ik stil. Halfbakken gewenst en niet-welkom.
“Zij hebben er voor mij niet veel van gemaakt toen hun leven niet zo liep als ze wilden dus. Ze laten me vaak merken hoe het leven er zonder mij uit zou zien.”
En dan vliegt haar vriendin haar om haar nek: “nou, voor mij ben je geen foutje! Ik ben superblij met je! En dat ga ik heel vaak tegen je zeggen.”
De volgende ochtend luister ik naar m’n dagelijkse podcast. De woorden waarmee zij altijd afsluit zouden elke dag in elk huis moeten klinken, maar vandaag speciaal voor deze dappere leerling: “zo blij dat je bestaat.”
