Alleen thuis
· leestijd 1 minuut Bij de lesDit had ik helemaal verkeerd ingeschat. Ik dacht: “prima te doen”. Maar wat viel me dit tegen.
Het zit zo: afgelopen oktober hadden we alvast een week voor de zomervakantie geboekt. Op een camping in Frankrijk. Speciaal voor de kinderen. Iets dat snel vol zit. Vrienden van ons gingen die week ook. Met hun kinderen. Helemaal leuk. De andere twee weken zouden we later wel boeken, op een ander plekje in Frankrijk. Dat had geen haast.
Toen ik in november hoorde dat ik ziek was stond deze vakantie dus al geboekt. Gaandeweg hebben we bedacht dat het leuk zou zijn als deze week door kon gaan. Manlief zou dan met de kinderen gaan. Want ik kon er niet tussenuit met mijn wekelijkse chemo’s. Ik gun ze een week fun, even kankervrij.
Vorige vrijdag vertrokken ze. ‘k had geholpen met mee-neem-lijstjes. Leuke boeken met de jongste uitgezocht. Zonnebril besteld voor de middelste. Beddengoed en kookspullen klaargelegd. Zonnebrand en muggenspul. Lenzen voor de oudste. Kortom: dingen die ik als moeder al jaren regel. En voor halverwege hadden we B&B’s geboekt.
Om acht uur stappen ze in. En ik blijf achter. Het voelt zo fout. Zo onnatuurlijk. De jongste knuffelt me nog een keer en moet huilen. Met de minuut rijden ze verder bij me vandaan. Op een vakantie die we gewoon samen hadden moeten doen.
Het werd een rotdag, en ik huil om niks. “Waarom hebben we dit zo bedacht”, zegt manlief als hij me ’s avonds opbelt uit de B&B: “’k mis je.”
We zijn heus veel vaker zonder elkaar weg geweest. Ook wel voor langer dan een week. Maar dit voelt anders.
Ik logeer deze week bij mijn ouders die enorm lief voor me zorgen. Alleen thuis blijven is geen optie want de chemo gaat er gewoon weer in. Deze valt niet fijn en ik ben de hele week zo ziek als wat.
Uit Frankrijk krijg ik leuke foto’s. Ze hebben de knop omgezet. Dat doet me goed. Ik geniet mee van hun genieten. En lach om hun pret.
Maar ik mis de warme hand van mijn lief op mijn kale hoofd als ik lig te kotsen. En de opbeurende klaterlach van de meiden die hun hoofd om de hoek van m’n slaapkamer steken. Wat duren deze tien dagen lang.
Yes, morgen komen ze thuis!!
