Mijn kamergenoot
· leestijd 1 minuut Bij de lesIn alle vroegte rij ik met manlief over de dijk. Vandaag word ik geopereerd. Enerzijds een fijn gevoel dat ik verlost word van datgene dat ik zo graag uit m’n lijf wil hebben. Anderzijds ben ik zenuwachtig.
Even later word ik door de lange gangen van het Jansdal gereden. In een flatteus blauw hesje. Nog een lieve kus en dan de klapdeuren door. Infuus erin, vriendelijke woorden, een hand op m’n arm, en een bemoedigend knikje van m’n oncoloog om daarna weg te zakken in het warme niks.
Zo vredig als ik mocht wegzakken, zo word ik ook langzaam soezend wakker. Weer een bemoedigend knikje uit vriendelijke ogen boven m’n bed. “Je bent er weer”, zegt ze. En ik krijg nog tijdje om door te suffen voordat ik naar de afdeling ga.
Dan rijden vaardige handen m’n bed weer de gangen door en kom ik op een kamer van vier. Als groet begin ik te spugen en drukt de verpleegkundige een zak onder m’n neus en spuit een goedje tegen het kotsen in m’n infuus.
Als m’n ingewanden wat rustiger zijn hoor ik mijn buurvrouw: “dat had ik nou ook, ik spuugde ook steeds.” Ze wil nog meer smakelijke details vertellen, maar ik trek heel vriendelijk het gordijntje dicht.
Op dat moment hoor ik ook mijn overbuurman: “hallo, welkom op deze kamer.” Ik ben nog duf, maar zie een vrolijke knul tegenover me. Dan komt mijn man binnen en trekt resoluut alle gordijnen dicht. Rust.
Ik val in slaap.
Na een paar uur lijk ik wat meer mens. Ik zet m’n bed omhoog en kijk weer in de vrolijke kijkers van m’n overbuurjongen. “Zo, wakker?”, zegt hij. Ik knik. Hij stelt zich voor en vertelt dat hij naar huis mag. Opeens zie ik het; hij is een oudleerling. Een blije, drukke, enthousiaste knul. Hij kletst vrolijk door over glutenvrij brood en zijn darmproblemen.
Dan vraagt hij: “en jij, waar ben jij aan geopereerd?” Ik moet ondanks alles lachen om z’n directe vraag. “Eh”, aarzel ik. Ik krijg het woord nog niet zo makkelijk over mijn lippen; “ik heb borstkanker.” Hij kijkt me aan. Is even stil, en zegt dan: “oh, da’s kut. Heel kut.”
“Ja”, zeg ik; “dat is inderdaad niet zo fijn.”
En dan zegt hij wijs: “positief blijven hoor, dat helpt.”
Zo’n joch is het leukste cadeautje dat je kunt krijgen op zo’n dag!
